Przełęcz pod Rysami
 Widok z Rysów na Przełęcz pod Rysami i Niżnie Rysy, z przodu widoczny szlak na Rysy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2365 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′55,9″N 20°05′17,7″E/49,182194 20,088250
| |
Przełęcz pod Rysami (niem. Meeraugscharte, słow. Sedielko pod Rysmi, węg. Tengerszem-csorba[1], 2365 m) – przełęcz w północnej grani Rysów oddzielająca zwornikowy, północno-zachodni wierzchołek Rysów od południowego wierzchołka Niżnich Rysów. Grań ta odchodzi od grani głównej Tatr w kierunku północnym i oddziela Dolinę Rybiego Potoku od leżącej po stronie Słowacji Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina). Biegnie nią granica polsko-słowacka[2].
Przełęcz składa się z kilku minimalnie różniących się wysokością siodełek, pooddzielanych od siebie zębami skalnymi. Łącząca je grań jest łatwa do przejścia. Najniższe jest siodełko najbardziej północne, znajdujące się tuż pod stromym uskokiem Rysów. Z siodełek na zachód opadają płytko wcięte żlebki, które kilkadziesiąt metrów niżej łączą się w jedno koryto żlebu opadającego do Kotła pod Rysami. Na wschód, do Ciężkiego Kotła z przełęczy również opada żleb. Jest głęboko wcięty i kruchy, a śnieg zalega w nim zwykle do późnego lata[3].
Drogi wspinaczkowe[edytuj | edytuj kod]
Przełęcz jest niedostępna dla turystów (nie prowadzi na nią żaden ze znakowanych szlaków), wykorzystywana przez taterników przy wejściach na Niżnie Rysy i Rysy ich graniami. Najprostsze wejście na przełęcz jest od strony Kotła pod Rysami, od zachodu[4].
- Od zachodu, z Buli pod Rysami; 0 w skali tatrzańskiej, 45 min[3]
- Wschodnim żlebem, z Ciężkiego Kotła; II, 1 godz. 30 min[3]
Pierwsze odnotowane wejście:
- latem – Jerzy Maślanka, Józef Gąsienica Tomków, 14 października 1907 r.,
- zimą – Elżbieta Skibniewska, A. Herold, Józef Januszkowski, J. Urban, 20 kwietnia 1949 r.[4]
-
Przełęcz pod Rysami między Niżnimi Rysami (po lewej) i Rysami -
Widok z Doliny za Mnichem -
Widok z Mięguszowieckiego Szczytu
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Rysy. Przewodnik szczegółowy, tom 9, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2001, ISBN 83-7104-027-X.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Żabia Przełęcz Wyżnia – Żabia Czuba, t. 7, Warszawa: Sport i Turystyka, 1954.